Φοβάμαι τους ανθρώπους που ντύνουν τα λόγια τους με φανταχτερές φορεσιές ...
Φοβάμαι τους ανθρώπους που μου μιλάνε και δεν με κοιτούν στα μάτια ...
Φοβάμαι τους ανθρώπους που χαμογελούν όταν φοράνε μάσκες...
Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν σε πιστεύουν επειδή ζουν οι ίδιοι μες το ψέμα...!
Όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν υπόσχονται τίποτα αλλά είναι πάντα δίπλα σου όταν τους χρειάζεσαι ...!
MLD

Η αλήθεια... !
Το πιο πικρό μάθημα του καθενός μας...
Αλλά και το πιο γλυκό φάρμακο!!!!
Να κοιτάς στον καθρέφτη και να αναρωτιέσαι σε ποιον μιλάς...
Το έχεις νοιώσει ποτέ αυτό;
Ρωτάς σιωπηλά με τα μάτια ... ναι τα μάτια κάνουν τις πιο σκληρές ερωτήσεις ...!
Ε... δεν είμαστε μικρά παιδιά δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε την εικόνα μας.. τον άλλο μας εαυτό ..
Ναι μέσα στον καθρέφτη το είδωλο που κοιτάμε είναι ο άλλος μας εαυτος...!
Πολλές φορές όταν το κοιτάζω νοιωθω ότι μιλάω στην ψυχή μου...
Κάποιες φορές που νοιωθω πολύ χαρούμενη κοιταζω το είδωλο μου στον καθρέφτη και νοιωθω την χαρά και την ικανοποίηση που νοιωθει κι αυτό ..ναι τότε γινόμαστε ένα ... ειμαστε και οι δυο ευτυχισμένες
Άλλες πάλι φορές όταν ειμαι λυπημένη (το είδωλο ψυχή)έχει πιο θλιμμένη έκφραση από μένα...από αυτό που νοιωθω εγώ...είναι αυτό που λένε η ψυχή πονάει πιο πολυ..
Όμως τις φορές που κοιταξα το είδωλο μου στον καθρεφτη προσπαθώντας να το ξεγελασω...πως ταχα είμαι καλά.. πάντα μου απαντούσε με μια γλυκια σιωπή ...!
Δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό όσο πικρή κι αν ειναι η αλήθεια όσο κι αν σε πονάει πάντα θα είναι το καλύτερο φάρμακο!!!
Το βάλσαμο της ψυχής!!!!
“MLD”

Υπήρξες μια εικόνα..!
Ησουν το ολόγραμμα μεσα από μια οθόνη..!
Ήσουν η φωνή κάποιου πληκτρολογίου...!
Ήσουν ο ήχος ενός ασύρματου τηλεφώνου..!
Ήσουν ένα από τα χιλιάδες ονειρα μου...!
Ήσουν σκεψεις και φαντασίωση ...!
Χωρίς σάρκα και οστά...
Ήσουν το πρωινό μου ξύπνημα,και το τραγούδι της νύχτας ..!
Δεν σε άγγιξα,δεν σε μύρισα,δεν σε γευτηκα...
Όμως ενοιωσα...!
Τόσα συναισθηματα να πάλονται σε ένα άδειο σώμα που αιωρείται στο κενό της ανυπαρξίας ...!
Γιατί σαν άνθρωποι αποτύχαμε...!
Γιατί οι ψυχες μας μπερδεύτηκαν μέσα σε παράλληλα σύμπαντα..!
Άραγε υπηρξαμε ποτέ ή είμαστε η μαγική αστερόσκονη μέσα σε ένα σύμπαν που κινήται χωρίς λόγο;
Άραγε υπήρξες ποτέ η μηπως σε ονειρεύτηκα;
MLD

Ηταν ενα μικρο καράβι ....
Το δικο μου καράβι...
Όχι δεν ειναι σαν τα αλλα καράβια!!!
Το δικο μου καράβι δεν αρμενίζει σε θάλασσες...
Το δικο μου καράβι ταξιδεύει τις νυχτες στ αστερια...
Ειναι το καράβι των ονείρων ..!
Εκει οι κόρες των αστεριών πασπαλιζουν με αστεροσκονη τα πανιά και τα όνειρα αρχίζουν τον ουράνιο χορό !!!
Κί εκει στην άκρη του φεγγαριού ξυπνάν οι νεράιδες του πόθου και αρχίζουν να τρέχουν ....ποιο γρήγορα κι απ´ τα πουλιά και να τρυπώνουν στα λευκά μου σεντόνια !!!
Κι ´ερχεται το ονειρο λευκό και γαλάζιο σαν συννεφακι ....
Και όλα παίρνουν την μορφή σου ...
MLD

Πόση γαληνη κρύβουν οι σιωπές μας..;
Πόση αγάπη ματώσαμε για να κλείσουν οι πληγές μας..;
Το ηξερα αγάπη μου πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα, το ξέραμε κι οι δυό..
Ακόμα κι αν οι ψυχες μας είναι δεμένες πρέπει να ζούμε χωριστά..
Ποσο τρομάζω με την ιδεα πως ισως μια μέρα,ίσως μια νυχτα μου κλέψεις τις σκεψεις και μάθεις πως νοιωθω για σένα...
Ξέρω θα σιωπήσεις πάλι...
Θα το αφήσεις έτσι να περάσει...
Το ξέρω έχεις πια την σιγουριά της μοναξιάς σου..
Έχω κι εγώ την ελπίδα της αναμονής ..
Τι ωραία που βολευτήκαμε κι οι δυό!!!!
Καλά κοιμήσου τωρα..!
Ίσως σε κάποιο όνειρο συναντηθούν τα θέλω μας και ζήσουν τα πάθη μας..!
Ίσως σε μια άλλη ζωη...
Καληνύχτα..!

MLD

Μα πως ξεχνούν οι άνθρωποι..
Που πάνε οι αγαπες όταν τελειώνουν;
Και τα καυτά φιλιά πέφτουν στο χώμα παγωμένα.. και λιώνουν...
και ποτίζουν καινούργιες αγαπες..
Μα ποσο με φοβίζουν οι άνθρωποι..!
Αγαπούν , ερωτεύονται χωρίζουν..!
Τόσο εύκολα...
Είναι μάταιο να δίνεσαι αφού οι αγαπες έχουν ημερομηνία λήξης..
Και οι έρωτες πωλούνται με καρτούλα αλλαγής!!!
Είναι μάταιο να κλαις και να ζεις με αναμνήσεις αφού σε λίγες μέρες μια άλλη αγάπη θα σου χαμογελάσει και με μια νεα ευτυχια θα αντικαταστήσεις την προηγούμενη..!
Θέλει θάρρος και μαγκιά το αντίο..!
Να ξεχνάς..!
Να προχωράς..!
Πίσω κοιτάμε μόνο για να παρκάρουμε!!!!

MLD

Ο έρωτας δεν σβήνει. Μόνο καίγεται.

«Της Σοφίας Παπαηλιάδου»

Εκεί που την ψάχνεις δεν θα την βρεις.
Δεν έφυγε, αλλά δεν έμεινε κι εκεί που την άφησες.
Παράξενο πλάσμα, δεν την όρισε ποτέ το πρέπει και η ανάγκη.
Σκληρό περίβλημα, να μην σπάει εύκολα και να προστατεύει το μέσα.
Εκείνο το μέσα, λίγοι το είδαν, λιγότεροι το άγγιξαν.
Επιλογή της.
Μην την ψάχνεις λοιπόν εκεί που νομίζεις πως την άφησες.
Τι πίστευες πως όσο εσύ ξεμάκραινες άλλο τόσο θα έφευγε κι εκείνη;
Μπα.. εκείνη έμεινε..
Έμεινε γιατί δεν είχε λόγο να φύγει.
Χίλια μέρη και άλλοι τόσοι άνθρωποι την περίμεναν να ταξιδέψει στις ζωές τους μόνο που εκείνη επέλεγε να μένει.
Μαγική λέξη η επιλογή.
Είναι από μόνη της μια ιστορία ανείπωτη.
Μια ιστορία που θα την μάθεις όταν πια θα είναι παρελθόν.
Έχει αρχή και τέλος.
Δεν είναι γενική κι αόριστη.
Επιλέγει να μείνει γιατί ξέρει πως σαν θα φύγει, πίσω της θα κάψει τις γέφυρες.
Θα χαλάσει τους δρόμους και θα διαγράψει τα μονοπάτια.
Όχι για να μην γυρίσει εκείνη.
Για να μην μπορεί κανείς να την βρει.
Δεν θα ψάξει να σε βρει ούτε κι εκείνη.
Δεν θα ψάξει όμως να σε αντικαταστήσει, ούτε και θα σε αναζητήσει σε άλλους.
Δεν ψάχνει αντικαταστάτη. Δεν γουστάρει τα υποκατάστατα.
Δεν είναι διαθέσιμη κι όταν γίνει.. τότε θα ανήκει και πάλι στον εαυτό της.
Ξέρεις γιατί;
Αναρωτήθηκες ποτέ;
Γιατί δεν σε είχε ανάγκη ποτέ.
Δεν σε χρειαζόταν στην ζωή της.
Δεν σε άφησε να κατακτήσεις τον κόσμο της για να τον κάνεις καλύτερο, ευκολότερο ή ομορφότερο.
Σε άφησε να λεηλατήσεις τα πάντα της γιατί εκείνη γινόταν καλύτερη μέσα από τα μάτια σου.
Σε έκανε επιλογή της και σε ονόμασε έρωτα.
Ξόδεψε χρόνο και σου χάρισε χώρο. Πάνω από όλα, σπατάλησε το μέσα της.
Τίποτα από αυτά δεν της περίσσευαν, γι’αυτό στα έδωσε με τόση γενναιοδωρία.
Κάποτε την ρώτησες, τι σου περισσεύει να μου δώσεις;
Κι εκείνη σου παρέδωσε την αλήθεια της δεν περιμένω ποτέ να έχω περίσσευμα για να δώσω.
Κι αυτό ακριβώς έκανε.
Σου έδωσε από εκείνα που δεν της περίσσευαν. Κι αυτό την γέμιζε ακόμα περισσότερο.
Αυτό ήταν ο έρωτας για εκείνη.
Το μαζί από κάτι που δεν περίσσευε σε κανέναν από τους δυο.
Το μαζί που αφορούσε μόνο δυο.
Ο κόσμος όλος να νομίζει κι εκείνοι μόνο να ξέρουν.
Μια ένοχη συνομωσία σε έναν ήχο μυστικό, παραδομένο σε μια φωτιά που καίει.
Μια φωτιά που δεν έσβησε ποτέ.
Στην ίδια φωτιά που θα την ακολουθήσει όταν αποφασίσει να ξεμακρύνει και να κάψει τις γέφυρες πίσω της.
«Γιατί μάτια μου, η φωτιά, μόνο με φωτιά σβήνει στο τέλος!»

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ..!

Ξυπνάς πάντα σχεδόν την ίδια ώρα..!
Γιατί;
Ξέρεις ότι το φάντασμα εκείνη την ώρα ζει...
Αρχίζει και ψάχνει..
Ψάχνει την ψυχή σου ..!
Τι θα γράψει πάλι;
Τι θα σκεφτεί για να σε πληγώσει άλλη μια φορά;
Όχι φαντασματάκι μου...
Είναι η ώρα που μου δίνεις ζωη..
Αυτό περιμένω κάθε νυχτα..!
Τα νύχια σου για να μου γρατζουνισουν τις πληγές μου..!
Ξέρεις πως περιμένω να με σκοτώνεις με λόγια και φράσεις που θα γράψεις..
Όμως δεν θες να με σκοτώσεις παραδέξου το..!
Θέλεις να με κάνεις πιο δυνατή γιατί καθε μια μικρή φράση που γράφεις είναι το μυστικό μυνημα που θες να μου στείλεις ,και ξέρεις πως έτσι μου δίνεις σταγόνες ζωης..!
Μην γελάς..
Εγώ τα φαντασιωνομαι όλα αυτά ..
Ψάχνω,διαβάζω.. τι κι αν κλείνουν τα μάτια μου νυσταγμενα... ξέρω θα κοιμηθώ σε λίγο και θα σε δω στο όνειρο μου πάλι..
Έτσι μόνο στα ονειρα ζω μαζί σου...
Λενε πως οι μεγάλοι έρωτες κοιμούνται σε χωριστά κρεβατια,αλλά πίστεψε με εγώ πάντα σε νοιωθω δίπλα μου ... κάτι σαν τον φύλακα άγγελο μου,σαν φίλος,εραστης,πατέρας κι αδερφός..!
Τόσα πολλά μαζί..!
Και τόσα λίγα...
Πρέπει να τελειώνω μ’ αυτό ..
Τώρα..!
Και να που τώρα ήρθε η στιγμή να σε αποχωριστω..!
Ναι ...!
Ήρθε..!
Γιατί φτάνει πια... κουράστηκα..!
Γιατί δεν θέλω να ζω άλλο με φαντάσματα..
Δεν φταις εσυ..
Με μένα είμαι θυμωμένη γιατί ολα μου τα θέλω και τα πρέπει βασάνισαν πολύ την ψυχή μου..!
Γιατί τα πρέπει μου δεν άφησαν τα θέλω μου να δραπετεύσουν και να σε φτάσουν ..!
Και έτσι τελείωσε χρόνος μου ...
Κι έτσι άλλες αγαπες γέμισαν τις νύχτες σου..
Κι έτσι εγώ κρυφά και φανερά κλέβω στιγμες της ζωης σου ...
Αλλά...
Είμαστε πολύ μακριά πια..
Οι δρόμοι μας παράλληλοι..
Κι έτσι σ’αγαπω και σε αποχαιρετώ καλε μου..!

«Να θυμάσαι την
μυρωδιά μου..»

MLD

Ο χρόνος, διαγράφει εκείνα που άγγιξαν, αλλά δεν χαραξαν..!

Κι αν νομιζεις πως ο χρόνος διαγράφει, εγώ θα σου πω μόνο πως ο χρόνος διαγράφει τα ασήμαντα.
Διαγράφει εκείνα που δεν ήταν ποτέ για να μείνουν.
Εκείνα που άγγιξαν, αλλά δεν χάραξαν.
Αν ο χρόνος διέγραφε, σήμερα δεν θα σου είχα πει καλημέρα.
Δεν θα είχα κοιτάξει το κινητό μου για να δω το μήνυμά σου.
Δεν θα είχα αναζητήσει όλα εκείνα που έφτιαχναν την καθημερινότητά μας “μαζί”.
Αν ο χρόνος διέγραφε, δεν θα ήσουν παρόν εδώ και καιρό.

Κι όμως είσαι ακόμα εδώ.
Γιατί ο χρόνος, σφραγίζει τις αλήθειες.
Σφραγίζει εκείνα που κάποτε ονομάσαμε “ένστικτο”.
Αποκαθηλώνει, ξεγυμνώνει..
Δεν στρογγυλεύει, δεν ομορφαίνει.

Ο χρόνος μετράει τα “τόσο όσο” που έγιναν “για πάντα”.
Ο χρόνος μετράει τα “εδώ” που έγιναν “κάπου”.
Ο χρόνος μετράει τα “μου λείπεις”.. που τα λέει η ψυχή κι όχι το στόμα.

Κι εμείς οι δυο, μετρήσαμε το χρόνο διαφορετικά.
Γιατί εγώ, τον χρόνο τον μετράω ακόμα στο εδώ και στο τώρα.
Γιατί εγώ, στον χρόνο δεν παρέδωσα τις μνήμες μου.
Γιατί εγώ, ήξερα το τέλος από την αρχή.. γι’αυτό και στα έδωσα όλα, νωρίς.
Για να μην χρειαστεί να μείνεις παραπάνω από όσο θα άντεχες.
Γιατί ο καθένας, στο τέλος, είναι αυτό που αντέχει..

Γιατί εγώ ήμουν το “τόσο όσο”, που σου έμαθε πως είναι το “για πάντα”.
Γιατί εγώ ήμουν εκείνη, που ο εγωισμός σου, δεν κέρδισε ποτέ.

Γράφει η
«Σοφία Παπαηλιαδου »

Άφησέ με να σ' αγαπήσω "
Από τις σημειώσεις μια ζωή
προσπαθώ να βιώσω την μέρα.
Δεν έχει γεύση.
Γέμισα το δωμάτιο με θάλασσα
και χάρτινα καράβια
με προορισμό μόνο εσένα.

Να πλεύσω στο λιμάνι σου.
Eτσι μου 'ρχεται να περπατήσω
στην θάλασσα
για να ρθω.

Απούσα η μορφή σου
μα γεμίζει το σύμπαν.
Εσύ!
Παρών πανταχού.

Αρπακτικό ο έρωτας.
Δεν έχει έλεος, μήτε συμπόνοια.
Απόλυτος.
Δεν κάνει παζάρια.
Ασαφής.

Δεν δέχεται εξηγήσεις,
δεν καταλαβαίνει.
Φέρε το λιμάνι σου σπίτι μου.
Άφησέ με να σ' αγαπήσω.

~στέλλα βρακά~

Θα ξυπνήσεις ένα όμορφο πρωινό γεμάτο λιακάδα...!
Εκεί στο νησί σου...!
Στο όμορφο πατρικό σου..!
Το μεγάλο παράθυρο πάντα εκεί..!
Θα ανοίξεις τα μάτια..!
Το πρώτο πράγμα που θα αντικρισεις το απέραντο γαλάζιο της δικής σου θάλασσας..!
Θα ακούσεις τον ήχο της...τον παφλασμό των κυματων που σκάνε στα βράχια..!
Θα κοιτάξεις τους γλάρους να πετούν πάνω από τα γαλαζια νερά..!
Ένα καράβι στο βάθος θα ταξιδεύει ποιος ξέρει για που;
Μικρά καΐκια και βαρκούλες θα αρμενίζουν εκεί στα καταγάλανα νερά...
Θα πάρεις βαθειά ανάσα και θα μυρίσεις το ιώδιο και την αρμυρα της θάλασσας (έτσι οπως όταν ήσουν παιδί) να σου γεμίζουν τα πνευμόνια ζωη..!
Τίποτα δεν έχει αλλάξει..!
Μνήμες θα ζωντανέψουν ξανά μέσα σου και θα σε πλημμυρίσουν χαρές που πέρασαν..!
Μια στιγμή .. μόνο μια μαγική στιγμή φτάνει να ξαναζησεις τα παιδικά σου χρόνια.. να θυμηθείς όλα αυτά που δεν ξανάρχονται..
Η ευτυχια μας εξαρτάται από τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων .
Όσο καλύτερες μνήμες έχουμε τόσο πιο όμορφη κάνουμε την ζωη μας μεγαλώνοντας...!

Δεν έρχονται όλες οι καταιγίδες να καταστρέψουν την ζωή μας , κάποιες έρχονται να καθαρίσουν το δρόμο μας .......

Να θυμάσαι όλα όσα εζησες με αγάπη..!
Να κλείνεις τα μάτια και να θυμάσαι..!
Αναμνησεις ...!
μ’αυτές θα ταξιδεύεις ξανά και ξανά γιατι ποτε δεν θα ξαναγίνουν στιγμες..!