Φοβάμαι τους ανθρώπους που ντύνουν τα λόγια τους με φανταχτερές φορεσιές ...
Φοβάμαι τους ανθρώπους που μου μιλάνε και δεν με κοιτούν στα μάτια ...
Φοβάμαι τους ανθρώπους που χαμογελούν όταν φοράνε μάσκες...
Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν σε πιστεύουν επειδή ζουν οι ίδιοι μες το ψέμα...!
Όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν υπόσχονται τίποτα αλλά είναι πάντα δίπλα σου όταν τους χρειάζεσαι ...!
MLD

Η αλήθεια... !
Το πιο πικρό μάθημα του καθενός μας...
Αλλά και το πιο γλυκό φάρμακο!!!!
Να κοιτάς στον καθρέφτη και να αναρωτιέσαι σε ποιον μιλάς...
Το έχεις νοιώσει ποτέ αυτό;
Ρωτάς σιωπηλά με τα μάτια ... ναι τα μάτια κάνουν τις πιο σκληρές ερωτήσεις ...!
Ε... δεν είμαστε μικρά παιδιά δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε την εικόνα μας.. τον άλλο μας εαυτό ..
Ναι μέσα στον καθρέφτη το είδωλο που κοιτάμε είναι ο άλλος μας εαυτος...!
Πολλές φορές όταν το κοιτάζω νοιωθω ότι μιλάω στην ψυχή μου...
Κάποιες φορές που νοιωθω πολύ χαρούμενη κοιταζω το είδωλο μου στον καθρέφτη και νοιωθω την χαρά και την ικανοποίηση που νοιωθει κι αυτό ..ναι τότε γινόμαστε ένα ... ειμαστε και οι δυο ευτυχισμένες
Άλλες πάλι φορές όταν ειμαι λυπημένη (το είδωλο ψυχή)έχει πιο θλιμμένη έκφραση από μένα...από αυτό που νοιωθω εγώ...είναι αυτό που λένε η ψυχή πονάει πιο πολυ..
Όμως τις φορές που κοιταξα το είδωλο μου στον καθρεφτη προσπαθώντας να το ξεγελασω...πως ταχα είμαι καλά.. πάντα μου απαντούσε με μια γλυκια σιωπή ...!
Δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό όσο πικρή κι αν ειναι η αλήθεια όσο κι αν σε πονάει πάντα θα είναι το καλύτερο φάρμακο!!!
Το βάλσαμο της ψυχής!!!!
“MLD”

Υπήρξες μια εικόνα..!
Ησουν το ολόγραμμα μεσα από μια οθόνη..!
Ήσουν η φωνή κάποιου πληκτρολογίου...!
Ήσουν ο ήχος ενός ασύρματου τηλεφώνου..!
Ήσουν ένα από τα χιλιάδες ονειρα μου...!
Ήσουν σκεψεις και φαντασίωση ...!
Χωρίς σάρκα και οστά...
Ήσουν το πρωινό μου ξύπνημα,και το τραγούδι της νύχτας ..!
Δεν σε άγγιξα,δεν σε μύρισα,δεν σε γευτηκα...
Όμως ενοιωσα...!
Τόσα συναισθηματα να πάλονται σε ένα άδειο σώμα που αιωρείται στο κενό της ανυπαρξίας ...!
Γιατί σαν άνθρωποι αποτύχαμε...!
Γιατί οι ψυχες μας μπερδεύτηκαν μέσα σε παράλληλα σύμπαντα..!
Άραγε υπηρξαμε ποτέ ή είμαστε η μαγική αστερόσκονη μέσα σε ένα σύμπαν που κινήται χωρίς λόγο;
Άραγε υπήρξες ποτέ η μηπως σε ονειρεύτηκα;
MLD

Ηταν ενα μικρο καράβι ....
Το δικο μου καράβι...
Όχι δεν ειναι σαν τα αλλα καράβια!!!
Το δικο μου καράβι δεν αρμενίζει σε θάλασσες...
Το δικο μου καράβι ταξιδεύει τις νυχτες στ αστερια...
Ειναι το καράβι των ονείρων ..!
Εκει οι κόρες των αστεριών πασπαλιζουν με αστεροσκονη τα πανιά και τα όνειρα αρχίζουν τον ουράνιο χορό !!!
Κί εκει στην άκρη του φεγγαριού ξυπνάν οι νεράιδες του πόθου και αρχίζουν να τρέχουν ....ποιο γρήγορα κι απ´ τα πουλιά και να τρυπώνουν στα λευκά μου σεντόνια !!!
Κι ´ερχεται το ονειρο λευκό και γαλάζιο σαν συννεφακι ....
Και όλα παίρνουν την μορφή σου ...
MLD

Πόση γαληνη κρύβουν οι σιωπές μας..;
Πόση αγάπη ματώσαμε για να κλείσουν οι πληγές μας..;
Το ηξερα αγάπη μου πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα, το ξέραμε κι οι δυό..
Ακόμα κι αν οι ψυχες μας είναι δεμένες πρέπει να ζούμε χωριστά..
Ποσο τρομάζω με την ιδεα πως ισως μια μέρα,ίσως μια νυχτα μου κλέψεις τις σκεψεις και μάθεις πως νοιωθω για σένα...
Ξέρω θα σιωπήσεις πάλι...
Θα το αφήσεις έτσι να περάσει...
Το ξέρω έχεις πια την σιγουριά της μοναξιάς σου..
Έχω κι εγώ την ελπίδα της αναμονής ..
Τι ωραία που βολευτήκαμε κι οι δυό!!!!
Καλά κοιμήσου τωρα..!
Ίσως σε κάποιο όνειρο συναντηθούν τα θέλω μας και ζήσουν τα πάθη μας..!
Ίσως σε μια άλλη ζωη...
Καληνύχτα..!

MLD

Μα πως ξεχνούν οι άνθρωποι..
Που πάνε οι αγαπες όταν τελειώνουν;
Και τα καυτά φιλιά πέφτουν στο χώμα παγωμένα.. και λιώνουν...
και ποτίζουν καινούργιες αγαπες..
Μα ποσο με φοβίζουν οι άνθρωποι..!
Αγαπούν , ερωτεύονται χωρίζουν..!
Τόσο εύκολα...
Είναι μάταιο να δίνεσαι αφού οι αγαπες έχουν ημερομηνία λήξης..
Και οι έρωτες πωλούνται με καρτούλα αλλαγής!!!
Είναι μάταιο να κλαις και να ζεις με αναμνήσεις αφού σε λίγες μέρες μια άλλη αγάπη θα σου χαμογελάσει και με μια νεα ευτυχια θα αντικαταστήσεις την προηγούμενη..!
Θέλει θάρρος και μαγκιά το αντίο..!
Να ξεχνάς..!
Να προχωράς..!
Πίσω κοιτάμε μόνο για να παρκάρουμε!!!!

MLD

Ο έρωτας δεν σβήνει. Μόνο καίγεται.

«Της Σοφίας Παπαηλιάδου»

Εκεί που την ψάχνεις δεν θα την βρεις.
Δεν έφυγε, αλλά δεν έμεινε κι εκεί που την άφησες.
Παράξενο πλάσμα, δεν την όρισε ποτέ το πρέπει και η ανάγκη.
Σκληρό περίβλημα, να μην σπάει εύκολα και να προστατεύει το μέσα.
Εκείνο το μέσα, λίγοι το είδαν, λιγότεροι το άγγιξαν.
Επιλογή της.
Μην την ψάχνεις λοιπόν εκεί που νομίζεις πως την άφησες.
Τι πίστευες πως όσο εσύ ξεμάκραινες άλλο τόσο θα έφευγε κι εκείνη;
Μπα.. εκείνη έμεινε..
Έμεινε γιατί δεν είχε λόγο να φύγει.
Χίλια μέρη και άλλοι τόσοι άνθρωποι την περίμεναν να ταξιδέψει στις ζωές τους μόνο που εκείνη επέλεγε να μένει.
Μαγική λέξη η επιλογή.
Είναι από μόνη της μια ιστορία ανείπωτη.
Μια ιστορία που θα την μάθεις όταν πια θα είναι παρελθόν.
Έχει αρχή και τέλος.
Δεν είναι γενική κι αόριστη.
Επιλέγει να μείνει γιατί ξέρει πως σαν θα φύγει, πίσω της θα κάψει τις γέφυρες.
Θα χαλάσει τους δρόμους και θα διαγράψει τα μονοπάτια.
Όχι για να μην γυρίσει εκείνη.
Για να μην μπορεί κανείς να την βρει.
Δεν θα ψάξει να σε βρει ούτε κι εκείνη.
Δεν θα ψάξει όμως να σε αντικαταστήσει, ούτε και θα σε αναζητήσει σε άλλους.
Δεν ψάχνει αντικαταστάτη. Δεν γουστάρει τα υποκατάστατα.
Δεν είναι διαθέσιμη κι όταν γίνει.. τότε θα ανήκει και πάλι στον εαυτό της.
Ξέρεις γιατί;
Αναρωτήθηκες ποτέ;
Γιατί δεν σε είχε ανάγκη ποτέ.
Δεν σε χρειαζόταν στην ζωή της.
Δεν σε άφησε να κατακτήσεις τον κόσμο της για να τον κάνεις καλύτερο, ευκολότερο ή ομορφότερο.
Σε άφησε να λεηλατήσεις τα πάντα της γιατί εκείνη γινόταν καλύτερη μέσα από τα μάτια σου.
Σε έκανε επιλογή της και σε ονόμασε έρωτα.
Ξόδεψε χρόνο και σου χάρισε χώρο. Πάνω από όλα, σπατάλησε το μέσα της.
Τίποτα από αυτά δεν της περίσσευαν, γι’αυτό στα έδωσε με τόση γενναιοδωρία.
Κάποτε την ρώτησες, τι σου περισσεύει να μου δώσεις;
Κι εκείνη σου παρέδωσε την αλήθεια της δεν περιμένω ποτέ να έχω περίσσευμα για να δώσω.
Κι αυτό ακριβώς έκανε.
Σου έδωσε από εκείνα που δεν της περίσσευαν. Κι αυτό την γέμιζε ακόμα περισσότερο.
Αυτό ήταν ο έρωτας για εκείνη.
Το μαζί από κάτι που δεν περίσσευε σε κανέναν από τους δυο.
Το μαζί που αφορούσε μόνο δυο.
Ο κόσμος όλος να νομίζει κι εκείνοι μόνο να ξέρουν.
Μια ένοχη συνομωσία σε έναν ήχο μυστικό, παραδομένο σε μια φωτιά που καίει.
Μια φωτιά που δεν έσβησε ποτέ.
Στην ίδια φωτιά που θα την ακολουθήσει όταν αποφασίσει να ξεμακρύνει και να κάψει τις γέφυρες πίσω της.
«Γιατί μάτια μου, η φωτιά, μόνο με φωτιά σβήνει στο τέλος!»