Τσίπρας ο εγγονός του Λένιν...

Πιθανότατα ζούμε τις τελευταίες ημέρες του ελληνικού κράτους, όπως το γνωρίσαμε και ζήσαμε σε αυτό όλοι μας. Με τα θετικά και τα αρνητικά το οποίο το χαρακτήριζαν, τα γελοία και τα τραγελαφικά, τον λαό, τους πολιτικούς, και την γνωστή τηλεοπτική νομενκλατούρα, όλα αυτά φαίνονται έτοιμα να τελειώσουν. Και θα τελειώσουν όχι μέσα από μια μακρά περίοδο αλλαγών και συγκρούσεων. Αντίθετα θα τελειώσουν σαν κάποιος να απλά να πάτησε τον διακόπτη του off. Δεν είναι τώρα η στιγμή για να αναλογιστούμε γιατί, πως και με ευθύνη ποιων φτάσαμε εδώ. Σίγουρο είναι μονό ένα: την Δευτέρα 13 Ιουλίου τελειώνει το παρόν κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας, και ανοίγεται ένα νέο.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί όλα αυτά; Τι έφταιξε και οι τελευταίες δυο εβδομάδες μοιάζουν με έναν απίστευτο εφιάλτη, και το χειρότερο απ’ όλα, το απόλυτο βάραθρο να ανοίγεται μπροστά μας σε λίγες μέρες από σήμερα; Στο μέλλον η ιστορία ενδεχομένως να καταγράψει αυτήν την εβδομάδα του Ιουλίου, όπως κατέγραψε την Σικελική Εκστρατεία των Αθηναίων, και την καταστροφή της Μικράς Ασίας. Το βέβαιο είναι πως το όνομα «Αλέξης Τσίπρας» θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να ξεχαστεί από το ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο.

Οι «κόκκινοι προφήτες»

Ζούμε πέντε μήνες την αποθέωση της προπαγάνδας. Κατά παράδοξο τρόπο ενώ, συμφώνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ιδιωτικά τηλεοπτικά ΜΜΕ πολεμούν την κυβέρνηση, αντίθετα η κυβερνητική προπαγάνδα έχει μια τρομακτική ανταπόκριση στην κοινή γνώμη. Οτιδήποτε πει οποιοσδήποτε εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, καθίσταται αμέσως κοινή πεποίθηση, αυτοεκπληρούμενη προφητεία, για συντριπτική πλειοψηφία του λάου. Ας μην γελιόμαστε: το γεγονός αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο ότι η ελληνική κοινωνία, το σύνολο του λαού, μπορεί να μην εξαθλιώθηκε από τα πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής, αλλά εξαντλήθηκε ψυχικά και πνευματικά.

 Είδε το κράτος καθημερινά να του επιτίθεται για να του «αρπάξει τα λεφτά του». Έβλεπε ανισότητα μεταξύ εκείνου και της πολιτικής και οικονομικής ελίτ έναντι του νόμου και των φόρων. Έβλεπε ότι ο τρόπος της ζωής ο οποίος που απολάμβανε και του προσφέρθηκε απλόχερα και ανέξοδα τελειώνει χωρίς δυνατότητες επιστροφής, τουναντίον κάθε μέρα τέλειωνε ολοένα και περισσότερο. Κατάλαβε ο Έλληνας πως δεν υπήρχε πλέον προοπτική επιστροφής στην καθημερινότητα και τον τρόπο ζωής προ του 2009, και αυτό ακριβώς ήταν που τον εξόργισε. Ούτε τα μνημόνια, ούτε ο ΕΝΦΙΑ, ούτε οι απολύσεις, ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σόιμπλε. Είναι σαν το μικρό παιδί που του χαρίζουν ένα εντυπωσιακό καινούργιο παιγνίδι, και η μητέρα του για τιμωρία του το κρύβει. Η διαδικασία αυτή δημιούργησε μια νέα κοινωνική κάστα, η οποία γεννήθηκε αφ’ ενός μεν από παραδοσιακή εχθρότητα που θρέφει ο Έλληνας για το κράτος, αφ’ ετέρου δε από το μίσος εναντίον εκείνων οι οποίοι διέκοψαν το παρόν και την προοπτική της συνέχειας του προηγούμενου τρόπου ζωής.

Τις διαπιστώσεις αυτές δεν θα είχαν κανένα απολύτως νόημα αν ήταν δικές μας. Φοβούμαστε όμως ότι τις ίδιες διαπιστώσεις είχε κάνει εδώ και καιρό ο σκληρές πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς ο ίδιος ο Τσίπρας.

Ο Τσίπρας ως πρόσωπο και ως αρχηγός έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των πολιτικών του αντιπάλων: πιστεύει αυτά που πραγματικά θέλει να κάνει. Επιπλέον ως κομμουνιστής είναι μορφωμένος, γνωρίζει ιστορία, οικονομία, πολιτική και επικοινωνία. Γνωρίζει να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα, γνωρίζει την δύναμη των λέξεων και των εικόνων, είναι φανατισμένος, ιδεολόγος και ταυτόχρονα δεν τρομάζει τον μέσο άνθρωπο, αντίθετα του προκαλεί συμπάθεια. Οποιαδήποτε σύγκριση με το παρηκμασμένο, κουρασμένο, και γραφικό πολιτικό προσωπικό της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ κλπ, δεν έχει καν νόημα.

Η σύγκριση με τον Ανδρέα και το σκόπιμο αδιέξοδο

Ειδικότερα για τον Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει να σημειώσουμε πως πολλοί έκαναν το λάθος να τον συσχετίσουν με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, τον Ανδρέα Παπανδρέου, ή ακόμη και τον ΓΑΠ, βασιζόμενοι στις αχαλίνωτες παρωχολογίες, στην υποστήριξη των συντεχνιών και των συμμοριών του δημοσίου (ΔΕΗ, ΟΤΑ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ, κλπ), και το νέο «λεφτά υπάρχουν». 

Πίστευαν συνεπώς αρκετοί πως ο ΣΥΡΙΖΑ σύντομα μπροστά στην προοπτική διαχείρισης του κράτους και της «καρέκλας» θα αφαιρέσει το επαναστατικό του προσωπείο και θα φάνει το παλαιοκομματικό αληθινό του πρόσωπο, και τα στελέχη του θα πέσουν με τα μούτρα στη μαρμίτα.

Δυστυχώς συνέβη το ακριβώς αντίθετο: ο ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του και ο ίδιος ο Τσίπρας αφαίρεσαν το παλαιοκομματικό τους προσωπείο και δείχνουν πλέον ξεκάθαρα το πραγματικό τους πρόσωπο, με τις πράξεις και τις προθέσεις τους.

Καθίσταται πλέον προφανές ότι στόχος του Τσίπρα ήταν εξ αρχής το σκόπιμο αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη, και η δημιουργία του κατάλληλου κλίματος προκειμένου η χώρα να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και εν συνεχεία από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα χειρότερα φαίνεται πως ο πραγματικός στόχος του Τσίπρα δεν σταματά εκεί αλλά φιλοδοξεί να εξαπλώσει την «επανάσταση» σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα δημιούργημα και χαρακτηριστικό δείγμα του νεοελληνικού νεοπλουτισμού. Ευκατάστατη οικογένεια, μηδενικές μέριμνες και ανάγκες, διαπλοκή με το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς. Αυτό συνεπαγόταν για τον Τσίπρα άνεση χρόνου, άνεση σπουδών, οικονομική άνεση, και ευχέρεια σκέψης. Απαλλαγμένος από κάθε βιοποριστική μέριμνα αφοσιώθηκε στην πολιτική του καριέρα, ξεκινώντας ως καταληψίας μαθητής, καταληψίας φοιτητής, μετείχε στα επαναστατικά τουρνέ της Γένοβας, έχοντας σαν όνειρο ζωής να εφαρμόσει κάποτε την μαρξιστική – λενινιστική θεωρία την οποία έμαθε πολύ καλά.

Ο Τσίπρας γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι επικίνδυνος: εφαρμόζει συνειδητά και με σχέδιο ακριβώς αυτά τα οποία πιστεύει. Είναι ένας επαγγελματίας κομμουνιστής, ο οποίος ζώντας όλα τα χρόνια της ζωής του σε μια εικονική πραγματικότητα, έξω από την πραγματική κοινωνία, έχει μπροστά του την μοναδική ευκαιρία της ζωής του να κάνει πράξη όλα εκείνα τα οποία διάβασε στα βιβλία και όλα όσα συζητούσε με τους συντρόφους του στα καφέ των Εξαρχείων, στα ρακάδικά του Ψυρρή και στις κομματικές επιτροπές. Εδώ και πάλι έρχεται η ατυχής σύγκριση με το ΠΑΣΟΚ. Οι πασοκάνθρωποι του ’80 ήταν τα κατακάθια μιας ανεπτυγμένης κοινωνίας. Ήταν οι άχρηστοι, οι ανεπρόκοποι, οι αναλφάβητοι, οι μικροαπατεώνες της γειτονιάς, οι κουτοπόνηροι επαρχιώτες.

Όλο αυτό το κοινωνικό περιθώριο μαθημένο να ζει λόγω της ανικανότητας του να εξελίχθη κοινωνικά, μέσα στην φτώχεια και στην ανέχεια, ήταν λογικό να βουτήξει αχόρταγα και άπληστα στην μαρμίτα της εξουσίας, της πολυτελείας και της χλιδής. Τα συμπλέγματα κατωτερότητας βγήκαν στην επιφάνεια: δεν ήταν πια οι χαζοί του χωριού, δεν ήταν τα παιδιά για τα θελήματα, και οι μικροί της καρπαζιάς. Δεν ήταν πλέον φτωχοί ήταν πλούσιοι. Δεν παρακαλούσαν τους άλλους, οι άλλοι τώρα τους παρακαλούσαν. Και ήταν πρόθυμοι να κάνουν το οτιδήποτε, μα πραγματικά το οτιδήποτε προκειμένου να μην χάσουν αυτήν την εξουσία, διότι φοβόντουσαν πως θα επανέλθουν στην πρότερη τους κατάσταση. Έτσι δομήθηκε το προλεταριάτο του Ανδρέα Παπανδρέου και έτσι θεμελιώθηκε μια ολόκληρη κοινωνική δομή, καθώς οι άνθρωποι αυτοί δημιούργησαν το ιδεατό κοινωνικό πρότυπο επιτυχίας.

Αντίθετα ο Τσίπρας, ο Σακελαρίδης, ο Παπάς, η Δούρου, η Κωνσταντοπούλου, κλπ είναι δημιουργήματα αυτής της κοινωνικής δομής. Δεν βίωσαν ποτέ φτώχεια, ανέχεια, περιφρόνηση, απαξίωση. Ζούσαν μέσα στο καθεστώς. Οι ίδιοι και οι οικογένειες τους τρέφονταν από το καθεστώς. Όλα τους προσφέρθηκαν απλόχερα έτοιμα. Οι ίδιοι ήταν το καθεστώς. Άρα λοιπόν μη έχοντας το κίνητρο του πλουτισμού, μη έχοντας το κίνητρο της πολιτικής καριέρας, το μόνο κίνητρο που τους απέμενε είναι εκείνο της εφαρμογής των ιδεών τους. Αυτά που έχουν στο μυαλό τους να τα εφαρμόσουν στην κοινωνία.

Η λενινιστική αρχή

Αξίζει όμως να μελετήσουμε βαθύτερα τα γεγονότα, προτού καταλήξουμε στα συμπεράσματά μας:
Ο Τσίπρας αρχικά βασίζεται στα προπαγανδιστικά όπλα της καταγγελίας και της αποκάλυψης (λενινιστική αρχή) με σκοπό να ρίξει τον Σαμαρά και να αναλάβει την εξουσία. Η κυνικότητα του έφτασε στο σημείο να υποσχεθεί στον Κουβέλη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, προκειμένου να εξασφαλίσει την αρνητική του ψήφο για την εκλογή πρόεδρου της δημοκρατίας, και εν συνεχεία με ένα δελτίο τύπου να τον ρεζιλέψει! Είχε δείξει συνεπώς από την αρχή τους σκοπούς του.

Γνώριζε πολύ καλά τόσο ο ίδιος ο Τσίπρας όσο και οι άμεσοι συνεργάτες του ότι η Ευρώπη δεν πρόκειται να δεχτεί απολύτως τίποτα από αυτά που έλεγαν και έταζαν στον λαό. Ο λόγος απλός: η Ελλάδα οικονομικά εξαρτάται από τα χρήματα του Μνημονίου. Τα ξένα λεφτά, για να το πούμε απλά, δεν τα κάνεις ότι γουστάρεις. Αλλά που να το μάθει αυτό ο Αλέξης, που σε όλη του τη 

ζωή δεν έχει βγάλει λεφτά ούτε για κουλούρι;

Κερδίζει τις εκλογές με εμφατικό τρόπο, διαλύοντας ταυτόχρονα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εξαϋλώνοντας την ΔΗΜΑΡ, και συμμαχώντας με τον Καμμένο. Η συγκυβέρνηση του με τον Καμμένο που εξασφάλισε ο απαραίτητο «πατριωτικό» άλλοθι στην επικοινωνιακή του πολιτική. Του εξασφάλισε χρόνο. Το ίδιο και ο πανέξυπνος διορισμός του Παυλόπουλου στην θέση του προέδρου της Δημοκρατίας. Ένας αχυράνθρωπος, ένα άβουλο και ανίκανο πρόσωπο, μια «γλάστρα» στην κυριολεξία, προκειμένου να καθησυχάσει την Ευρώπη, τους δανειστές και τον εσωτερικό πολιτικό και οικονομικό κόσμο. Να τους πείσει ότι πράγματι η πρόθεση του είναι η Ελλάδα να συνάψει μια δίκαιη συμφωνία με επώδυνα αλλά αναγκαία μέτρα. Να υπογράψει με λίγα λόγια ένα νέο μνημόνιο.

ΕΡΤ αγκιτάτορες και προπαγανδιστές
Εκμεταλλευόμενος το κλίμα εμπιστοσύνης το οποίο είχε δημιουργήσει, προχώρησε στις επόμενες μελετημένες κινήσεις του. Άνοιξε την ΕΡΤ με φαραωνικού χαρακτήρα τελετές, και ταυτόχρονα άρχισε πόλεμο με τα ιδιωτικά ΜΜΕ, τα οποία στο σύνολο τους διαπλέκονται με τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με το πρόσχημα των αδειοδοτήσεων των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Ο πόλεμος αυτός θα φτάσει στο απόγειο του την προεκλογική εβδομάδα του δημοψηφίσματος με καθημερινές ψυχολογικού τύπου επιθέσεις των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ σ’ όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς, την στοχοποίηση δημοσιογράφων, τις άμεσες απειλές. Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας έχει στο χέρι τα τηλεοπτικά μέσα. Αφ’ ενός γνωρίζει τα τεράστια δάνεια τα οποία οφείλουν στις τράπεζες, και μάλιστα σε περίοδο νομισματικής ασφυξίας, γνωρίζει καλά την παράνομη κατοχή αδειών συχνοτήτων, και εξήγγειλε ισχυρό φόρο στην τηλεοπτική διαφήμιση, αποκόπτοντας τα ΜΜΕ από τον μοναδικό διαφανή οικονομικό πόρο τους. Ο σκοπός του προφανής: είτε συμβιβάζονται με την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, είτε κλείνουν.

Ταυτόχρονα η επιλογή των κομματικών προσώπων ήταν και αυτή μελετημένη προσεκτικά:. Αγκιτάτορες πρόσωπα τα οποία δίνουν αίμα στο λαό και του ξυπνούν τα αγριότερα αρχέγονα ένστικτα: Ζωή Κωνσταντοπούλου, Ραχήλ Μακρή, Λαφαζάνης, Κουρουπλής, Καμμένος, Φίλης. Προπαγανδιστές εκείνοι που αναλάμβαναν την διαμόρφωση της κοινής γνώμης: Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Παππάς, Τσακαλώτος, Λαπαβίτσας, Στρατούλης.

Αφήνει σκόπιμα να περάσουν οι μέρες με την υπόνοια ότι επιδιώκει συμφωνία και ότι κάνει σκληρή διαπραγμάτευση, με σκοπό να φτάσει την τελευταία ήμερα και ώρα της λήξης του προγράμματος για να προκηρύξει δημοψήφισμα. Στο δημοψήφισμα δεν τέθηκε καμία πρόταση των δανειστών. Αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός του Τσίπρα. Ποιος λογικός άνθρωπος είναι δυνατόν να πιστέψει ότι μια οικονομική πρόταση δανεισμού θα είναι ίδια μετά από μια εβδομάδα κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος; Προκειμένου να κερδίσει χρόνο προκηρύσσει το δημοψήφισμα τα μεσάνυχτα της Παρασκευής προς Σάββατο και αμέσως την Κυριακή κλείνει τις τράπεζες και επιβάλει περιορισμό στις αναλήψεις με όριο ανάληψης τριτοκοσμικής χώρας. Παρά ταύτα όχι μόνο κερδίζει το δημοψήφισμα με συντριπτικό τρόπο, αλλά έχει πείσει και την κοινή γνώμη ότι τις τράπεζες δεν τις έκλεισε αυτός αλλά το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι!

Η ώρα του λογαριασμού της ιστορίας
Θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες επί σελίδων αναλύοντας όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, όπως για παράδειγμα την απόλυτη απουσία του εθνικιστικού χώρου από τις εξελίξεις, ή ακόμη χειρότερα την μετατροπή του σε συνοδοιπόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό πλέον ακόμη και στον πλέον καλόπιστο ότι ο λεγόμενος εθνικιστικός χώρος σε όλες του τις εκφράσεις δεν έχει να πει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ στην κοινωνία. Αυτό όμως δεν είναι του παρόντος.

Οι μέρες που ξημερώνουν θα είναι τρομερές. Ο Τσίπρας προχωρά στην τελική φάση υλοποίησης του σχεδίου του που είναι η έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε. Δεν έχει και δεν είχε πότε σκοπό να συμφωνήσει σε οτιδήποτε με τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, αντίθετα θέλει να εμφανιστεί ως ανυποχώρητος και νικητής.

Η Ελλάς μετά την χρεωκοπία των τραπεζών στο τέλος της εβδομάδας, την απώλεια των καταθέσεων και την απόλυτη φτωχοποίηση των ανθρώπων, θα βιώσει καταστάσεις κοινωνικής έκρηξης. Η κατάσταση αυτή θα αντισταθμιστεί από το απόλυτο επικοινωνιακό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ρίχνει διαρκώς «αίμα στην αρένα» πολιτικούς, δημοσιογράφους, καναλάρχες, κλπ. Θα πείθει την κοινή γνώμη ότι αυτοί φταίνε για την κατάντια του να παίρνει τρόφιμα με δελτίο, αυτοί του έφαγαν τα λεφτά με τα μνημόνια, και τα έβγαλαν στο εξωτερικό, ενώ αντίθετα η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για να βελτιώσει την κατάσταση, και επιπλέον αντιστάθηκε στην Μερκελ, στον Σόιμπλε, στους «γερμαναράδες», στους «εβραίους» κλπ.

Αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η πατρίδα μας. Όσοι νομίζουν ότι η «πολιτική συμμορία» του Τσίπρα θα σταματήσει εδώ, δεν έχουν παρά να διαβάσουν έστω και επιγραμματικά την ιστορία του μπολσεβικικού πραξικοπήματος του 1917. Έχει τον στρατό του ο οποίος αποτελείται από τους χιλιάδες βολεμένους του δημοσίου και τις συντεχνίες τους. Ακόμη έχει εκείνη την κρίσιμη μάζα η οποία μπορεί να μετατραπεί σε καθοδηγούμενο εγκληματικό όχλο όπως το 2008: αναρχικούς και λαθρομετανάστες.

Ακόμη χειρότερα γνωρίζει αυτήν την ίδια την φύση του σημερινού Έλληνα. Του ανθρώπινου εκείνου είδους το οποίο αισθάνεται ηδονή που δεν πληρώνει εισιτήριο στα μέσα μεταφοράς, που αισθάνεται ηδονή ακούγοντας πως δεν ευθύνεται για τίποτα απολύτως, αντίθετα είναι το θύμα μιας παγκόσμιας πλεκτάνης για να του πάρουν οι γερμανοί το σπίτι. Εκείνον που αισθάνεται ηδονή διότι πήρε την σειρά ενός άλλου στην ουρά του ΑΤΜ, ή που αύριο θα του κλέψει την σειρά και την μερίδα στο δελτίο τροφίμων. Εκείνου του ανθρώπου που έχει συσσωρεύσει τόσο μίσος και τόση αρρώστια όλα αυτά τα χρόνια της καταναλωτικής παράνοιας, που είναι έτοιμος να κατασπαράξει κυριολεκτικά τον οποιονδήποτε του παρουσιάσει σαν εχθρό ο λαοπρόβλητος ηγέτης, αρκεί να αρθεί από πάνω του η οποιαδήποτε ευθύνη, το οποιοδήποτε κόστος…

Ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να δημιουργήσει καθεστώς. Αργά ή γρήγορα όλοι είτε θα συμβιβαστούν μαζί του είτε θα τους εξοντώσει. Θα δημιουργήσει την αποθέωση του κομματικού κράτους, και παρακράτους. Ο ίδιος ο Τσίπρας είναι φανερό πως πιστεύει στο λενινιστικό δόγμα της εξαγωγής της επανάστασης. Πιστεύει πως αυτό που θα εφαρμόσει στην Ελλάδα θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη! Ήρθε άραγε η ώρα του λογαριασμού της ιστορίας για έναν λαό διεφθαρμένο και άρρωστο; Ήρθε η ώρα να πληρώσει το τίμημα της συνειδητής παρακμής του; Το σίγουρο είναι πως οι μέρες που έρχονται θα είναι κόκκινες. Και το χειρότερο, κανείς δεν φαίνεται να μπορεί να το σταματήσει.

 Λ. Αλεξάνδρου

ΠΗΓΗ"http://www.elkosmos.gr/